یادداشت:امام سجاد (ع): اسوه صبر و رسالت در پرتو واقعه کربلا
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «امروز خمین» زهره براتی به مناسبت سالروز شهادت امام زین العابدین (ع) در یادداشتی نوشت: دوازدهم محرم، سالروز شهادت امام زین‌العابدین (ع)، یادآور نقش بی‌بدیل ایشان در تداوم قیام کربلاست. در حالی که امام حسین (ع) با شهادت خود، اسلام را از نابودی نجات داد، امام سجاد (ع) با هوشمندی، رسالت زنده نگه‌داشتن این پیام را بر عهده گرفت. ایشان در شرایطی سخت، اسیر شد، اما اسارت را به فرصتی برای بیداری امت تبدیل کرد.
امام سجاد (ع) نه‌تنها الگوی عبادت و مناجات بود، بلکه استراتژیست مبارزه فرهنگی و سیاسی در دوران خفقان اموی به شمار می‌رفت.
امام علی‌بن الحسین (ع) به دلیل عبادت‌های طولانی و مناجات‌های عمیق، به “زین‌العابدین” و “سیدالساجدین”مشهور شد. همچنین، ایشان را “ذوالثفنات” می‌خواندند؛ زیرا بر اثر سجده‌های طولانی، پیشانی و زانوهای مبارکش پینه بسته بود.
صحیفه سجادیه، مجموعه‌ای از دعاها و مناجات‌های ایشان، گنجینه‌ای از معارف ناب اسلامی است که به “زبور آل محمد (ص)” شهرت یافته است. این کتاب، نه‌تنها بیانگر عمق معنوی امام سجاد (ع) است، بلکه دریایی از معارف توحیدی، اخلاقی و اجتماعی را در خود جای داده است.
در روز عاشورا، امام سجاد (ع) به دلیل بیماری شدید نتوانست در کنار پدر و یارانش بجنگد. برخی این موضوع را به عنوان یک ضعف می‌پندارند، اما در حقیقت، این بیماری “حکمتی الهی”بود. اگر ایشان نیز در کربلا به شهادت می‌رسید، چه کسی پیام عاشورا را به نسل‌های بعد منتقل می‌کرد؟
خداوند امام سجاد (ع) را حفظ کرد تا رسالت بزرگتری را به انجام برساند: تبیین حقایق کربلا و افشای چهره منافقانه بنی‌امیه.
اگرچه امام سجاد (ع) به دلیل بیماری نتوانست در نبرد شرکت کند، اما شاهد تمام وقایع بود. ایشان با دیدن شهادت پدر، برادران و یاران باوفای امام حسین (ع)، صبری بی‌نظیر از خود نشان داد. نقل است که وقتی دشمن خواست خیمه‌ها را آتش بزند، امام سجاد (ع) با وجود ضعف جسمانی، به دفاع از زنان و کودکان پرداخت.
پس از واقعه کربلا، کاروان اسرا را به کوفه بردند. در مسجد کوفه، عبیدالله بن زیاد می‌خواست با سخنرانی، جنایات خود را توجیه کند، اما امام سجاد (ع) با خطبه‌ای کوبنده، چهره واقعی بنی‌امیه را برملا کرد. ایشان فرمودند: “ای مردم! هر کس مرا نمی‌شناسد، بداند که من فرزند حسین (ع) هستم… همان کسی که خانواده‌اش را تشنه و غریب کشتند و بدنش را در بیابان کربلا رها کردند…”
این خطبه چنان تأثیرگذار بود که مردم کوفه به گریه افتادند و از کرده خود پشیمان شدند.
یزید می‌پنداشت با به اسارت کشیدن خاندان پیامبر (ص)، می‌تواند نهضت عاشورا را خاموش کند، اما امام سجاد (ع) در دربار یزید، با سخنرانی‌های خود، پایه‌های حکومت او را لرزاند. در یکی از این سخنرانی‌ها، وقتی یزید ادعا کرد که امام حسین (ع) خود را به کشتن داد، امام سجاد (ع) پاسخ داد: «ای یزید! اگر جدّم رسول الله (ص) زنده بود، آیا راضی می‌شد تو با فرزندانش چنین کنی؟!»
این سخنان چنان کوبنده بود که یزید از ترس شورش مردم، مجبور شد کاروان اسرا را با احترام به مدینه بازگرداند.
امام سجاد (ع) در شرایطی که بنی‌امیه هرگونه فعالیت شیعی را سرکوب می‌کرد، با تربیت شاگردانی مانند “ابوحمزه ثمالی” و “سعید بن جبیر”، شبکه علمی شیعه را تقویت کرد. ایشان با بیان احادیث و تفسیر قرآن، اسلام ناب را از تحریف نجات داد.
امام سجاد (ع) هرگز با حکومت یزید بیعت نکرد و با روش‌های زیرکانه، مردم را از فساد بنی‌امیه آگاه می‌ساخت. یکی از این روش‌ها، “رساله حقوق” بود که در آن، حقوق متقابل انسان‌ها را بیان کرد تا ظلم حکومت را آشکار کند.
امروز، مسلمانان در بسیاری از نقاط جهان تحت ستم هستند. امام سجاد (ع) به ما آموخت که مبارزه تنها با شمشیر نیست؛ گاهی قلم، بیان و روشنگری، تأثیرگذارتر از جنگ است.
شهادت امام سجاد (ع) به دست ولید بن عبدالملک، پایان زندگی پربرکت ایشان بود، اما آغاز راهی شد که تا امروز ادامه دارد. ایشان به ما آموخت که:
– در سخت‌ترین شرایط، باید رسالت خود را فراموش نکرد.
– مبارزه فرهنگی، پایه‌گذار انقلاب‌های بزرگ است.
– عبادت واقعی، همراه با مسئولیت‌پذیری اجتماعی است.
انتهای خبر/
دیدگاهتان را بنویسید