به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «امروز خمین» چهارپایه‌خوانی آیینی دیرینه و جانسوز در عزای حضرت اباعبدالله الحسین (ع) است، جایی که ذاکران اهل بیت (ع) با قامتی استوار بر سکوی چوبی چهارپایه می‌ایستند و با صدایی لرزان از حماسه‌ی عاشورا و فداکاری یاران باوفای امام حسین (ع) می‌سرایند. این سنت پرشور، به‌ویژه در دیار عاشقان اهل بیت (ع) مانند مشهد مقدس و تهران، با شکوه خاصی برگزار می‌شود و دل‌ها را به یاد شهادت و ایثار زینب‌گونه‌ی شهیدان کربلا می‌سوزاند.
این چهارپایه‌های ساده‌ی چوبی، گویی نمادی از منبرهای راستینی هستند که ذاکر بر آن می‌ایستد تا ندای «هل من ناصر ینصرنی؟» را در دل‌های شیعیان طنین‌انداز کند. گاهی در بازارهای قدیمی، میان هیاهوی زندگی روزمره، ناگهان نوای یا لیتنا کنا معک یا اباعبدالله از بالای چهارپایه بلند می‌شود و خرید و فروش را به وقفه‌ای عاشقانه در مسیر عشق حسین (ع) تبدیل می‌کند.
این مرام عاشورایی بیشتر در تکایای پرصلابت، حسینیه‌های نورانی و حتی در گذرهای قدیمی شهر، به‌ویژه از هفتم محرم تا ظهر عاشورا، به اوج خود می‌رسد. در این روزها، چهارپایه‌خوانان با نوحه‌های جانگداز خود، مردم را برای وداع با امامشان در روز عاشورا آماده می‌کنند.
شاید چهارپایه نماد سادگی و قربت باشد؛ همان‌گونه که حسین (ع) در بیابان سوزان کربلا با کمترین امکانات، بزرگ‌ترین حماسه‌ی تاریخ را آفرید. یا شاید یادآور همان صندوق‌های چوبی باشد که در قدیم، واعظان و ذاکران بر آن می‌ایستادند تا صدای مظلومیت امامشان را به گوش جهان برسانند.
هرچه هست، چهارپایه‌خوانی تنها یک مراسم نیست؛ جلوه‌ای از عشق بی‌قرار شیعه به مولای خود است، آن‌جا که اشک و حماسه در هم می‌آمیزد و هر ذاکر، روضه‌خوان دل‌های تشنه‌ی عطش کربلا می‌شود.
انتهای خبر /
دیدگاهتان را بنویسید